COLLABORATIVE LEARNING
Özet Görüntüleme: 179
/ 
PDF İndirme: 87
DOI:
https://doi.org/10.5281/zenodo.10687405Anahtar Kelimeler:
Collaboration, learning, collaborative learningÖzet
Collaborative learning is the process of learning by students from different abilities, gender, race and social skill levels, working in small groups towards a common goal and helping each other learn. Collaborative learning is a model in which students are divided into small, heterogeneous groups during course practices and support each other's learning, and the joint action of the group is emphasized. In this model, students are responsible for both their own learning and the learning of their groupmates. For this reason, it can be said that learning by helping each other is at the forefront in collaborative learning. The most important condition for an effectively created collaborative lesson is that students embrace the idea that they will win or lose together. During collaborative teaching, group members have two important duties: learning the given subject and being responsible for and helping other group members learn the subject.
The academic benefits of this learning model include: "It makes students think at a higher level and provides them with the opportunity to express their ideas comfortably in a discussion environment.", "It contributes to the characteristics of critical thinking and being open to criticism.", "It contributes to the characteristics of participating in and creating activities.", "Inter-individual. It strengthens communication.”, “It allows students to take responsibility and improve their participation in activities during practices.”, “It enables positive emotions such as cooperation, discovery and creation to emerge, rather than feelings of race and competition between students.” It was understood as a result of the literature review in which it was included.
Referanslar
Açıkgöz, K. Ü. (1992). İşbirlikli öğrenme: Kuram, araştırma ve uygulama. Malatya: Uğurel Matbaası.
Açıkgöz, K.Ü. (2011). Aktif öğrenme. İzmir: Kanyılmaz Matbaası.
Akçapınar, G. ve Aşkar, P. (2014). İşbirlikli viki çalışmalarında öğrenci katkısının belirlenmesi için veriye dayalı bir değerlendirme modeli. Eğitim Bilimleri ve Uygulama, 13(26), 219-238.
Akyol, H. (2006). Türkçe öğretim yöntemleri. Ankara: Kök Yayıncılık.
Al-Jumaily, S. (2015). Improving my students’ writing skill: an intensive course for esl learners by using processapproach to writing with the assistance of computer word processor. International Journal of English Language Teaching, 2(1), 29-35.
Antil, L. R., Jenkins, J.R., Waynes, S.K., & Vadasy, P. F. (1998). Cooperative learning: prevalence, conceptualizations, and the relation between researc and practice. American Educational Research Journal, 35(3), 419-454.
Arısoy, B. ve Tarım, K. (2013). İşbirlikli öğrenme yönteminin öğrencilerin akademik başarı, kalıcılık ve sosyal beceri düzeyleri üzerine etkisi. Hacettepe Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 28(3), 1-14.
Aronson. A. (1978). The Jigsaw classroom. Beverly Hills, CA: Sage.
Attle, S., & Baker, B. (2007). Cooperative learning in a competitive environment: classroom applications. International Journal of Teaching and Learning in Higher Education,19(1), 77-83.
Baş, K. (2012). Sosyal bilgiler dersinde işbirlikçi öğrenme yönteminin yedinci sınıf öğrenci başarısına olan etkisi. Yayınlanmamış yüksek lisans tezi, Kilis 7 Aralık Üniversitesi, Kilis.
Beydoğan, H. (2001). Öğretimde planlama ve değerlendirme. Erzurum: Esen Yayıncılık.
Bolat, Y. (2016). Ters yüz edilmiş sınıflar ve eğitim bilişim ağı (EBA). Journal of Human Sciences, 13(2), 3373-3388.
Brown, H. D. (2001). Teaching by principles: An interactive approach to language pedagogy. New York, US: Addison Wesley Longman.
Casey, A., & Goodyear, V. A. (2015). Can cooperative learning achieve the four learning outcomes of physical education? A review of literature. Quest, 67(1), 56-72.
Coşkun, H. (2014). Türkçe öğretmeni adaylarının amaca uygun metin yazma becerilerinin belirlenmesi. Doktora tezi, Gazi Üniversitesi, Ankara.
De Vries, D. L., & Slavin, R. E. (1978). Teams-games-tournaments (TGT). Review of ten classroom experiments. Journal of Research and Development in Education, 12, 28- 38.
Dyson, B. (2002). The implementation of cooperative learning in an elementary school physical education program. Journal of Teaching in Physcial Education, 22(1), 69-85.
Ekinci, N. (2005). Eğitimde yeni yönelimler. İşbirliğine dayalı öğrenme. Ankara: Pegem Yayıncılık.
Erdoğan, T. ve Özdemir, C. (2019). Öğretim ilke ve yöntemleri temel öğrenme ve öğretmen modelleri. Ankara: Pegem Akademi.
Gelici, Ö. ve Bilgin, İ. (2012). İşbirlikli öğrenme tekniklerinin öğrencilerin cebir öğrenme alanındaki başarı, tutum ve eleştirel düşünme becerilerine etkileri. Abant İzzet Baysal Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 9-32.
Gillies, R. M. (2006). Teachers‘ and students‘ verbal behaviours during cooperative and small-group learning. The British Journal of Educational Psychology, 76(2), 271-287.
Gömleksiz, M. (1997a). Kubaşık öğrenme. Adana: Kemal Matbaası.
Gömleksiz, M. (1997b). Kubaşık öğrenme: temel eğitim dördüncü sınıf öğrencilerin matematik başarısı ve arkadaşlık ilişkileri üzerine deneysel bir çalışma. Adana: Baki Kitabevi.
Guzman, J. F., & Paya, E. (2020). Direct instruction vs. cooperative learning in physical education: Effects on student learning, behaviors and subjective experience. Sustainability, 12(12), 4893.
Güneş, B. (2017). Model temelli beden eğitimi öğretimi, bireyselleştirilmiş öğretim modeli. Ankara: Spor Yayınevi ve Kitabevi.
Güneş, F. (2016). Eğitimde kalem ve tuşlarla yazma tartışmaları. Bartın Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 5(1), 19-33.
Hedeen, T. (2003). The reverse jigsaw: A process of cooperative learning and discussion. Teaching Sociology, 31(3), 325–332.
Hogan, K. (2018). Konuşarak ikna psikolojisi. İstanbul: Yakamoz Yayıncılık.
Horzum, M. B. (2010). Öğretmenlerin Web 2.0 araçlarından haberdarlığı, kullanım sıklıkları ve amaçlarının çeşitli değişkenler açısından incelenmesi. Uluslararası İnsan Bilimleri Dergisi, 7(1), 603-630.
Jamieson, H. (1996). İletişim ve İkna (Çev: Nejdet Atabek ve Banu Dağtaş). Eskişehir: Anadolu Üniversitesi Yayınları.
Kaya, S. (2013). İşbirlikli öğrenme ve akran değerlendirmenin akademik başarı, bilişüstü yeti ve yardım davranışlarına etkisi. Yayınlanmamış yüksek lisans tezi, Cumhuriyet Üniversitesi, Sivas.
Kıcı, D. ve Dilmen, N. E. (2014). Sosyal paylaşim ağlarının işbirlikli öğrenmede kullanımı: Bir Facebook uygulaması. Marmara Üniversitesi Öneri Dergisi, 11(41), 343-355.
Kinchoeloe, J. & Steinberg, S. (1997). Changing multiculturalism changing: new times, new curriculum. Buckingham: Open University Press.
Legrain, P., Becerra-Labrador, T., Lafont, L., & Escalié, G. (2021). Designing and implementing a sustainable cooperative learning in physical education: A pre- service teachers‘ socialization issue. Sustainability, 13(2), 657.
Liu, T., & Lipowski, M. (2021). Influence of cooperative learning ıntervention on the ıntrinsic motivation of physical education students-a meta-analysis within a limited range. International Journal of Environmental Research and Public Health, 18(6), 2989.
Luo, Y. J., Lin, M. L., Hsu, C. H., Liao, C. C., & Kao, C. C. (2020). The effects of team-game-tournaments application towards learning motivation and motor skills in college physical education. Sustainability, 12(15), 6147.
Maden, S. (2011). Türkçe öğretimi ve aktif öğrenme. Ankara: Pegem A Yayıncılık.
Maden, S. ve Önal, A. (2018). Elektronik Bilişim Ağı’ndaki ortaokul Türkçe dersi içeriklerinin kullanımı üzerine bir araştırma. Dil Eğitimi ve Araştırmaları Dergisi, 4(2), 101-121.
Millî Eğitim Bakanlığı. (2006). İlköğretim Türkçe Dersi (6, 7, 8. sınıflar) Öğretim Programı. Ankara: Millî Eğitim Bakanlığı.
Millî Eğitim Bakanlığı. (2009). İlköğretim Türkçe Dersi Öğretim Programı ve Kılavuzu (1-5. Sınıflar). Ankara: Millî Eğitim Bakanlığı.
Naplan (The National Assessment Program-Literacy and Numeracy), (2013). Persuasive writing marking guide.
Rivera-Perez, S., Leon-del-Barco, B., Fernandez-Rio, J., Gonzalez-Bernal, J. J., & Iglesias Gallego, D. (2020). Linking cooperative learning and emotional intelligence in physical education: Transition across school stages. International Journal of Environmental Research and Public Health, 17(14), 5090.
Senemoğlu, N. (1998). Gelişim öğrenme ve öğretim: kuramdan uygulamaya. Ankara: Gazi Kitabevi.
Sevim, O. ve Varışoğlu, B. (2015). Akademik çelişki tekniğinin Türkçe öğretmeni adaylarının kavram öğrenme başarılarına etkisi. Erzincan Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 16(2), 229-247.
Sezen, K. (2010). İkna sanatı. İstanbul: Aktif Hayat.
Sharan, S., Kagan, R.H., Lazarowitz, C.W., & Schmuck, R. (Eds.). (1985). Learning to cooperate, cooperating to learn (pp. 437-463). New York: Plenum Press Springer US.
Slavin, R. E. (1996). Research on cooperative learning and achievement: What we know, what we need to know. Contemporary Educational Psychology, 21, 43-69.
Slavin, R. E., Stevens, R. J,. & Madden, N. A. (1988). Accommodating student diversity in reading and writing instruction: A cooperative learning approach. RASE: Remedial & Special Education, 9(1), 60-66.
Smith, K. A. (1996). Cooperative learning: Making ―groupwork‖ work. New directions for teaching and learning, 67, 71-82.
Şahin, A. (2011). İş birlikli öğrenme teknikleri ve Türkçe öğretimi, (I. Basım).Ankara: Pegem A Yayınları.
Şahin, E., Maden, S., Kardaş, M.N. ve Şahin, A. (2011). Noktalama işaretlerinin öğretiminde grup araştırması tekniğinin öğrenci başarısına etkisi. Mustafa Kemal Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, 15, 257-268.
Şimşek, Ü. (2007). Çözeltiler ve kimyasal denge konularında uygulanan jigsaw ve birlikte öğrenme tekniklerinin öğrencilerin maddenin tanecikli yapıda öğrenmeleri ve akademik başarıları üzerine etkisi. Yayınlanmamış yüksek lisans tezi, Atatürk Üniversitesi, Erzurum.
Tarım, K. ve Akdeniz, F. (2003). İlköğretim matematik derslerinde Kubaşık öğrenme yönteminin kullanılması. Hacettepe Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 24, 215- 223.
Tunç, M. (2016). İşbirlikli öğrenmenin öğrenme stilleri üzerine etkisi. Yayınlanmamış yüksek lisans tezi, Recep Tayyip Erdoğan Üniversitesi, Rize.
Yılar, M. B. (2015). Sosyal bilgiler dersinde işbirlikli öğrenme yöntemlerinin öğrencilerin akademik başarılarına, demokratik tutumlarına ve sosyal becerilerine etkileri. Doktora tezi, Atatürk Üniversitesi, Ankara.
Yıldız, V. (1999). İşbirlikli öğrenme ile geleneksel öğrenme grupları arasındaki farklar. Hacettepe Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 16(17), 155-163.
Yılmaz, A. (2001). İşbirliğine dayalı öğrenme. Etkili ancak ihmal edilen ya da yanlış kullanılan bir metot. Milli Eğitim Dergisi, 150, 46-50.
İndir
Yayınlanmış
Nasıl Atıf Yapılır
Sayı
Bölüm
Lisans
Telif Hakkı (c) 2024 Socrates Journal of Interdisciplinary Social Studies
Bu çalışma Creative Commons Attribution 4.0 International License ile lisanslanmıştır.
