OKULA DEVEM EDEMEYEN KIZ ÇOCUKLARININ OKULA DEVAM ETMEME NEDENLERİ
Özet Görüntüleme: 723
/ 
PDF İndirme: 236
DOI:
https://doi.org/10.5281/zenodo.8151183Anahtar Kelimeler:
Okul, kız çocukları, okula devam.Özet
Yapılan araştırmada okula devam edemeyen kız çocuklarının devam etmeme nedenlerinin kuramsal çerçevede incelenmesi amaçlanmıştır. Bu kapsamda eğitim, kız çocuklarının eğitimi ve kızların okullaşmamasının sebeplerinin belirlenmiştir. Yapılan araştırma kız çocuklarının eğitimine yönelik erişime açık bilimsel çalışmalardaki bilgiler ile sınırlıdır. Araştırmada incelenen alanyazın sosyo-kültürel faktörler, geleneksel aile yapıları, toplumsal cinsiyet algıları ve eğitime çevresel bakış açılarından bakıldığında, kız çocukların çeşitli nedenlerle eğitimden dışlandığı anlaşılmıştır. Bunlar arasında kız çocuklarının ailelerin maddi olanaksızları nedeni ile evin içinde ve dışında çalıştırılması gelmektedir. Bu durum ailelerin ekonomik durumunun kız çocuklarının okullaşmasında etkili olduğu şeklinde değerlendirilmiştir. Araştırma kapsamında literatür taraması neticesinde kızların okullaşmasının önünde yaşadıkları bölgelerde okul olmaması ve okula ulaşımın zor olması kızların okullaşmasında önemli engeller arasında olduğu belirlenmiştir. Düşük gelirli aileler için çocuklarının okul masraflarını karşılamak zorunda kalmaları bir sorundur ancak kızların okul performansı ve öğretmenlerin okuldaki tutumları da okullaşma konusunda önemli faktörler arasında olduğu belirlenmiştir. Eğitim sistemine katılan öğrencilerin, eğitime devam etme gerekliliklerini karşılamadıkları için eğitimlerine devam etmemeyi seçmeleri veya eğitim sürecini yarıda bırakmaları pedagojik açıdan istenmeyen bir durumdur. Böyle bir durumu önlemek için tüm eğitim personeli aktif sorumluluk almalı ve bu istenmeyen durumu ortadan kaldırmak için gerekli yasal, eğitsel, psikolojik, sosyolojik vb. önlemleri almalıdır.
Referanslar
Adem, M. (2008). Eğitim planlaması. Ankara: Ekinoks Yayıncılık.
AİHS. (2010). http://www.anayasa.gov.tr/files/bireysel_basvuru/AIHS_tr.pdf, 26.06.2023
Alpaydın, Y. (2008). Türkiye’de yoksulluk ve eğitim ilişkileri. İlem Yıllık, 3(3), 49-64.
Asan, H. T. (2010). Ders kitaplarında cinsiyetçilik ve öğretmenlerin cinsiyetçilik algılarının saptanması. Fe Dergi, 2(2), 65-74.
Atlama, S. ve Özsoy, C. (2009). Eğitimde toplumsal cinsiyet eşitsizliği: Türkiye’nin karşılaştırmalı bir analizi. 7. Uluslararası Bilgi, Ekonomi ve Yönetim Kongresi, 63-77.
Bakış, O., Levent, H., Insel, A. ve Polat, S. (2009). Türkiye’de Eğitime Erişimin Belirleyicileri [Factors determining educational attainment in Turkey]. İstanbul: Eğitim Reformu Girişimi, Sabancı Üniversitesi.
Bayar, G. (2016). Türkiye ve orta gelir tuzağı: Eğitimin önemi. Akdeniz Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi Dergisi, 16(34), 45-78.
Bener, Ö. (2009). Annelerin kız çocukların eğitimi konusunda görüşleri. Uluslararası İnsan Bilimleri Dergisi, 6(2), 45-59.
Birleşmiş Milletler Genel Kurulu. (1948). İnsan Hakları Evrensel Beyannamesi. İnsan & İnsan, 61.
Bora, V. ve Taş, A. (2017). Kız çocuklarının ortaöğretime gönderilmeme nedenleri. Kırıkkale Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 7(1), 89-106.
Çakır, R. (Editör). (2016). Eğitim-kadın ve kalkınma. Ankara: Eğiten Yayıncılık.
Çakmak, Ö. (2008). Eğitimin ekonomiye ve kalkınmaya etkisi. D.Ü.Ziya Gökalp Eğitim Fakültesi Dergisi, 11, 33-41.
Çalışkan, İ. (2007). Eğitimin getirisi (Uşak ili örneği). Süleyman Demirel Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi Dergisi, 12(2), 235-252.
Demiray, E. (2010). Uzaktan eğitim ve kadın eğitiminde uzaktan eğitimin önemi. Ankara: Eflatun Yayıncılık.
DPT. (2002). Eğitimin ekonomik ve sosyal faydaları ve Türkiye’de eğitim ekonomik büyüme ilişkisinin araştırılması.
Dünya Bankası. (2012). Dünya Kalkınma Raporu 2012: Toplumsal cinsiyet eşitliği ve kalkınma. Washington: The World Bank.
Engin Demir, C., Kılıç, A. Z., Çalışkan, B., Hanbay Çakır, E., Güney Karaman, N. ve Şener Özbek, Ü. (2016). Okulların toplumsal cinsiyete duyarlılık açısından değerlendirilmesi başlangıç durum değerlendirmesi ve ihtiyaç analizi raporu.
ERG. (2018). Eğitim izleme raporu 2017-18.
Gök, F. (2014, 6-9 Temmuz). Eğitim Hakkı: Türkiye Gerçeği, XIII. Ulusal Eğitim Bilimleri Kurultayı Kongresi’nde sunuldu, Malatya.
Gökşen, F., Cemalcılar, Z. ve Gürlesel, C. F. (2008). Türkiye’de ilköğretim okullarında okulu terk ve izlenmesi ile önlenmesine yönelik politikalar. İstanbul: ERG, AÇEV, KA.DER.
KA-DER. (2005). Kadın-erkek eşit “CEDAW”. Aralık 11, 2019 http://ka- der.org.tr/wpcontent/uploads/2018/11/kader_kadikoy_kadin_erkek_esit_cedaw_2 005.pdf, 27.06.2023.
Kalaycıoğlu, E. ve Toprak B. (2003). İş yaşamı, üst yönetim ve siyasette kadın. http://bianet.org/bianet/kadin/32110-s, 27.06.2023.
Kane, E. (2004). Girls’ Education in Africa. Africa Region The World Bank, Washington: The World Bank.
Kayadibi, F. (2003). Kadın eğitiminin önemi ve kalkınmadaki rolü. Sosyoloji Konferansları, 28, 19-31.
KSGM. (2008a). Politika dokümanı: Kadın ve eğitim. Ankara. KSGM. (2008b). Türkiye’de kadının durumu. Ankara.
KSGM. (2018). Kadının güçlenmesi strateji belgesi ve eylem planı 2018-2023. KSGM. (2008-2013). Toplumsal Cinsiyet Eşitliği Ulusal Eylem Planı.
KSGM. (2019). Türkiye’de Kadın. Toplumsal Cinsiyet Eşitliği Ulusal Eylem Planı.
Maya, İ. (2013). Türk eğitim sistemindeki cinsiyet eşitsizliklerinin AB ülkeleri ile karşılaştırılması. Eğitim ve Bilim, 38(168).
MEB ve UNICEF. (2013). Ortaöğretimde sınıf tekrarı, okul terk sebepleri ve örgün eğitim dışında kalan çocuklar politika önerileri raporu. http://www.meb.gov.tr/earged/UNICEF/ Raporu.pdf, 24.06.2023.
MEB. (2003). Kız çocuklarının okullaşması için yapabileceklerimiz var. Ekim, 11 2019 tarihinde https://www.UNICEF.org/turkey/pdf/_ge47.pdf .
MEB. (2011). Haydi, kızlar okula. Aralık 12, 2018 tarihinde https://www.UNICEF.org/turkey/pdf/_ge47.pdf, 28.06.2023.
MEB. (2015). PISA 2015 ulusal raporu. Ankara: Millî Eğitim Bakanlığı, Ölçme, Değerlendirme ve Sınav Hizmetleri Genel Müdürlüğü. http:// odsgm.meb.gov.tr/test/analizler/docs/PISA/ PISA2015_Ulusal_Rapor.pdf, 25.06.2023.
MEB. (2019). T.C. Millî Eğitim Bakanlığı 2019 Yılı Performans Programı. MEB. (2020). 2020 Yılı Performans Programı.
Merter, F. (2007). Kızların okullaşması açısından bazı Avrupa Birliği topluluğu üyesi ülkeler ve Asya ülkelerinin karşılaştırılması. Süleyman Demirel Üniversitesi Fen-Edebiyat Fakültesi Sosyal Bilimler Dergisi, 2007(16), 221-244.
OECD. (2011). Access to education, participation and progression. 28 Kasım 2019 tarihinde http://www.oecd.org/education/skills-beyond-school/48631055.pdf, 27.06.2023.
Özaydınlık, K. (2014). Toplumsal cinsiyet temelinde Türkiye’de kadın ve eğitim. Sosyal Politika Çalışmaları Dergisi, 33.
Özbaş, M. (2012). Kız çocuklarının ortaöğretimde okullaşma oranlarına etki eden nedenlere ilişkin algıları. International Journal of New Trends in Arts, Sports & Science Education (IJTASE), 1(4), 60-71.
Özgen, Ö. ve Ufuk, H. (2000). Kırsal kesimde kadın eğitimi. Türkiye Ziraat Mühendisliği V. Teknik Kongresi’nde sunuldu.
Özpolat, A. ve Yıldırım, M. (2009). Gelişmekte olan ülkelerde kadın eğitimi ve büyüme ilişkisi. Anadolu International Conference in Economics, June 17-19, 2009, Eskişehir.
Öztürk, N. (2005). İktisadi kalkınmada eğitimin rolü/The role of education in economic devolopment. Sosyoekonomi Dergisi, 1, 27.
Polat, E. (2018). Güçlü Kızlar, Güçlü Yarınlar Aydın Doğan Vakfı’nın Kız Çocukların Güçlenmesi İçin Faaliyetleri. İstanbul: Aydın Doğan Vakfı.
Rankin, H. B. ve Aytaç, A. I. (2006). Gender inequality in schooling: The case of Turkey. Sociology of Education, 79(1), 25-43.
Saygılı, G. ve Yavuz, A. (2016). Kız çocuklarının eğitimi. R. Çakır (Editör). Eğitim- kadın ve kalkınma. Ankara: Eğiten Yayıncılık.
Sayılan, F. (2012). Toplumsal cinsiyet ve eğitim. Toplumsal Cinsiyet ve Eğitim Olanaklar ve Sınırlar, Derleyen Fevziye Sayılan, Dipnot yay, 13-76.
Seven, M. A. ve Engin, A. O. (2007). Türkiye’de kadının eğitimi alanındaki eşitsizlikler. Atatürk Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 9(1), 177-188.
Şaşmaz, A. (2016). Hayal Kuran ve Gerçekleştiren Nesiller İçin. Okuyan Kızlar Aydınlık Yarınlar. İstanbul: Aydın Doğan Vakfı.
Tan, M. G. (2018). Toplumsal cinsiyet eşitliği. Ceid Yayınları.
Tansel, A. (2002). Determinants of school attainment of boys and girls in Turkey: individual, household and community factors. Economics of Education Review, 21(5), 455-470.
Taş, U. ve Yenilmez, F. (2008). Türkiye’de eğitimin kalkınma üzerindeki rolü ve eğitim yatırımlarının geri dönüş oranı. Eskişehir Osmangazi Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 9(1), 155-186.
Tunç, İ. (2009). Kız çocuklarının okula gitmeme nedenleri Van ili örneği. Yüzüncü Yıl Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 6(1), 237-269.
TÜSİAD. (2000). Kadın ve erkek eşitliğine doğru yürüyüş: eğitim, çalışma yaşamı ve siyaset. https://tusiad.org/tr/yayinlar/raporlar/item/3667-turkiyede-toplumsal-cinsiyet-esitsizligi-sorunlar-oncelikler-ve-cozum-onerileri, 23.06.2023.
Tüzel, E. (2014). Eğitim örgütlerinde kadın yöneticilerin kariyer engellerinin incelenmesi. Yayımlanmamış doktora tezi. Gazi Üniversitesi, Ankara.
UNESCO. (2018). Global Education Monitoring Report Gender Review. Meeting Our Commitments to Gender Equality in Education. Paris: UNESCO.
UNICEF. (2006). Önce çocuklar: kız çocuklarının eğitimi. Aralık 15, 2018 tarihinde https://www.UNICEF.org/turkey/dn/_ge29.html, 25.06.2023.
Vatandaş, C. (2007). Toplumsal cinsiyet ve cinsiyet rollerinin algılanışı. Sosyoloji Konferansları, 35, 29-56.
Yaşar, N. (2018). Eğitimde cinsiyet eşitsizliğinin okullaşma oranına etkisi: gelişmiş ve gelişmekte olan ülkeler karşılaştırması. Kadın Araştırmaları Dergisi, 17, 90- 105.
Yavuz, M., Özkaral, T. ve Yıldız, D. (2016). Kız öğrencilerin örgün eğitimlerini sürdürmeme nedenleri. 21. Yüzyılda Eğitim Ve Toplum Eğitim Bilimleri Ve Sosyal Araştırmalar Dergisi, 5(14).
Yumuş, A. (2011). Kalkınma planları çerçevesinde toplumsal cinsiyet eşitliği anlayışının ekonomik, toplumsal ve siyasal boyutları. Uzmanlık Tezi. T.C. Başbakanlık Kadının Statüsü Genel Müdürlüğü, Ankara.
Yumuşak, I. G. (2003). Kadın eğitiminin ekonomik analizi. Kocaeli Üniversitesi, İ.İ.B.F.
İndir
Yayınlanmış
Nasıl Atıf Yapılır
Sayı
Bölüm
Lisans
Telif Hakkı (c) 2023 Socrates Journal of Interdisciplinary Social Studies
Bu çalışma Creative Commons Attribution 4.0 International License ile lisanslanmıştır.
